 |
„O Boże mój, gdzież jest moja gromnica?
Oto burze nadchodzą, grzmoty, błyskawice.
Postawię ją w oknie mojej duszy,
a Ty, Maryjo, udziel mi nadziei.
Zapalę ją w przedsionku mego serca,
a Ty wypełnij je miłością.
Umieszczę ją w oknie mego rozumu,
a Ty spraw aby zawierzyła do końca,
Twemu Synowi moja mała wiara”
„Przez Maryję do Jezusa”
Usłyszałam niedawno pytanie: „czy u was ludzie przynoszą do kościoła gromnice w święto Ofiarowania Pańskiego”?
Tak jest. Przynoszą przyozdobione świece do kościoła. Kapłan święci je na początku nabożeństwa, a światło świec towarzyszy wiernym podczas Najświętszej Ofiary. Poświęcone gromnice ze czcią zanoszą do domu, przechowują w wiadomym dla wszystkich miejscu. Zapalają w czasie gwałtownych burz i nawałnic. A w chwili odchodzenia bliskich do wieczności, wkładają w ręce konającego płonącą gromnicę, symbol Światłości, znak obecności Chrystusa.
|
Zwyczaj ten jest przekazywany z pokolenia na pokolenie i pielęgnowany w rodzinach.
Świeca towarzyszy człowiekowi w ważnych momentach życia. Po raz pierwszy otrzymujemy ją na chrzcie, jako symbol światła wiary, zapalonego w naszej duszy. Często tę samą świecę zapalamy podczas I Komunii św. Co roku przynosi się ją do kościoła w Wielką Sobotę, aby zapłonęła światłem nowo poświęconego paschału.
Święto Ofiarowania Pańskiego obchodzone jest na pamiątkę przyniesienia przez Maryję Dzieciątka Jezus do Świątyni jerozolimskiej. Matka Boża sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. To Ona towarzyszy nam w życiu codziennym. Pomaga zrozumieć, że całe nasze życie toczy się w obecności Bożej i w świetle Jego łaski.
 |